Ραούλ-Ροσέτ, Ντεζιρέ

(Raoul-Rochette, 1790 – 1854). Γάλλος αρχαιολόγος. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη μελέτη του αρχαίου ελληνικού κόσμου και διακρίθηκε με το έργο του Κριτική ιστορία της εγκατάστασης των ελληνικών αποικιών (1813). Από το 1815 δίδαξε ιστορία στο πανεπιστήμιο του Παρισιού. Δημοσίευσε πολλά έργα, άρθρα και διατριβές σε επιστημονικά περιοδικά και ιδιαίτερα στην Εφημερίδα των Σοφών, της οποίας διατέλεσε και αρχισυντάκτης. Εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών και διορίστηκε διευθυντής της μουσικής συλλογής μεταλλείων και αρχαιοτήτων που στεγαζόταν τότε στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού. Το 1824 διορίστηκε καθηγητής της αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο του Παρισιού. Από τα έργα του τα σπουδαιότερα τιτλοφορούνται: Ελληνικές αρχαιότητες του Βοσπόρου και της Κριμαίας (1822), Αρχαιολογικά γράμματα για τη ζωγραφική των Ελλήνων (1840), Η Ακρόπολη της Αθήνας (1845), Συζητήσιμα προβλήματα της ιστορίας της Τέχνης (1846) και Ιστορία της ελβετικής επανάστασης από το 1793 έως το 1803.